لحظه جایی برای گفتن

چقدر تلخیهای نوشته شده دركتابها و چه حجم عظیمی

از ولنگاری آدمها را لمس می كنم،

پسری كه در اوج جوانی و طراوت

خسته است،

دختری كه تنها روزهایش را سپری می كند،

نمی دانم 

اما احساس می كنم از

ورای این دنیا هستم و قاطی شان نشدم

یواشكی این روزها را نگاه می كنم

حال دلم خوب شود،

درست است كه عشق اوج بی آلایشی است،

اما خودت ببین

كلاهت را قاضی كن

غرور باید داشته باشم كه مرد باشیم

پدیده اردیبهشتی

عزیز ترین كس روزهای اخر

عزیز جان

معصوم ترین 

دلپذیر جان

كاش میان این همه خوبی بودی

من این روزها

بیش از هرچیز

نگران لبخند تو ام

نگران استواریت

میسر بودنت

نگرانم كه نكند حالت بی دلیل

یكهویی بگیرد

هعییییی

خدایت حفظ بدارد

دلم تنگ شود

برای همین چند وقت قبل

برای بودن حضور پدیده

برای قبل ترش حضور فرزند

وقبل ترش حضور ماه

می دانی چیست

گاهی می خواهم خودم را تلكه كنم

دلم عجیب لك زده برای انتخاب خرداد

برای ریسك حضور كسی

برای دیوانگی ها

برای5كیلومتر قدم زدن

برای افطاری هایمان

برای آشهای دونفره

برای لبخند حضور كسی

دست و پاچلفتی است و دائم می افتد

دستت را می گیرد

و تورا

تا ناكجا می برد

وهمین خودش لبخند ساز هست

كنم كه تو برگردی

گفتم خدایا

وقتی بود حالم خوب بود

حالمو بهتر ازون موقع كن

یادم رفت بگم برگرده

...

در من حسی ایجاد كند

كه باور كنم ظاهر همیشه تعیین كننده نیست،

كسی كه شكر می كند

كسی كه بی منت می بخشد

كسی كه بی چشم داشت قدمی بر می دارد و دستی می رساند

كسی كه خوب است 

به زندگی و تصمیمات كه نگاه می كنم

لبخند می زنم،

ارزشش را داشت!

به این فكر می كردم كه شاید خوب هس كه ارتباطمان كم شده

وگرنه كی تو این هوای گرم اول مهر حوصله قدم زدن وبیرون رفتن را دارد

و ازین تو جیهات

كه یهوو یادم اومد ما تو اوج گرما و ماه رمضون ساعت 4ولیعصرو به قصد خونه قدم میزدیم

خجالت كشیدم ازین توجیه مسخرم 

دلم تنگ شد

اما بهت حق دادم كه نباشی

بعد چند سال مینو رو دیدم

تكیده تر از قبل

چشمانش كم فروغ تر 

و نگاهش خسته تر از همیشع بود

گمانم تلاشش برای تغییر و 

یا بهتر بگویم

خیلی چیزها را قبول كرده بود!

خیلی چیزها راا

واین بد بود!

شب عاشورای 96